ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΜΑΣ;

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΜΑΣ;

Όπως πλέον ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ πολιτικοί με βάση την ετυμολογία της λέξης(ο ελληνικός όρος χρησιμοποιείται ΚΑΙ στις ξένες γλώσσες) έτσι ΔΕΝ υπάρχουν και κοινοί στόχοι πολιτικού κόσμου και πολιτών. Γιατί τι θέλει ο πολίτης; Να βγει η χώρα του από την κρίση(που ΔΕΝ δημιούργησε), όπως λένε από τις Βρυξέλλες, ή αυτή να γίνει ευκαιρία να βγουν από την ζωή του ΟΡΙΣΤΙΚΑ όσοι αργυρώνητοι επέτρεψαν σε οικονομικές μαφίες να την δημιουργήσουν, ώστε για να μην προχωρήσουν τα σχέδιά τους; Στην Ελλάδα θέλουμε να βγούμε στις αγορές ή την πατρίδα μας πίσω και τους προδότες στο χώμα(και μην φανεί σε κάποιους σκληρό, αυτή είναι η τιμωρία, γιατί ΔΕΝ τα έφαγαν μόνο, είναι υπαίτιοι και συνένοχοι σε εγκλήματα «φίλων» εντός ελληνικής επικράτειας); Τι μπορούμε να κάνουμε πέρα από διαδηλώσεις ή κείμενα διαμαρτυρίας ή οργής ή απάντηση σε καυστικά(τουλάχιστον) δημοσιεύματα σε ξένα κυρίως ΜΜΕ; Ακόμα και οι μηνύσεις για εσχάτη προδοσία μπαίνουν απλά στο αρχείο σαν κλήση της Τροχαίας. Και οι απαντήσεις των περισσότερων, αν όχι όλων, δεν δημοσιεύονται. Εκεί έφτασε η Μεταπολίτευση σε αμοραλισμό. Έκανε το ξεπούλημα καλαμπούρι και την ιστορία καφέ που μπορεί να δανείσει σε τίποτα γείτονες αν δεν έχουν ή να κάνει τα στραβά μάτια αν κλέψουν κάμποσο. Και το γλεντάει χωρίς να κρύβει την χαρά του κλέφτη για την καλή μπάζα. Βρήκε μια Ελλάδα κατεστραμμένη και ρημαγμένη άριστα αποτυπωμένη ας πούμε στην λογοκριμένη ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ να μοιρολογά αλλά να προσπαθεί να επιβιώσει, στέλνοντας τα παιδιά της στην ξενιτιά, για ένα κομμάτι ψωμί. Όσα έκλεψαν από αυτή την γενιά, τα αντάλλαξε τα χρόνια που πέρασαν με μεγαλεία και χλιδή και δεν τα απαίτησαν. Μάλλον ευχαριστήθηκαν τα παιδιά και εγγόνια των κλεφτών που έβριζαν και γελοιοποιούσαν την Ελλάδα από πέρυσι. Εσείς οι «πεφωτισμένοι» ηγέτες μπορεί να βλέπετε ως οικόπεδο την χώρα μου και βενζινάδικο και δημόσιο κτίριο τον Παρθενώνα, αλλά αυτή είναι πολλά περισσότερα από αυτή. 3.500 χρόνια ιστορία. Είναι η εικόνα που βγήκε από τις ταινίες του Μιχάλη Κακογιάννη και την μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Είναι οι στίχοι των ποιημάτων του Ρίτσου, του Σεφέρη, του Ελύτη κ.ά., που ΕΥΤΥΧΩΣ μελοποιήθηκαν και πέρασαν στην καρδιά μας, μέσα από τις ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ φωνές του ελληνικού τραγουδιού(Μπιθικώτσης, Ξυλούρης κ.ά.). Έχουν θέση εκεί μαζί με τον Εθνικό Ύμνο, που η Μεταπολίτευση ΤΟΛΜΗΣΕ να τον αποκαλέσει ως και εθνικιστικό τραγούδι! Όμως η Μεταπολίτευση τόλμησε να πανηγυρίσει που μας σκλάβωσε για 40 χρόνια τουλάχιστον! Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή, λέει ο ΘΟΥΡΙΟΣ του Ρήγα. Αλλά εσείς είστε ΠΡΩΤΟΙ σκλαβωμένοι και παγιδευμένοι από τα οικονομικά όρνεα που σπαράζουν τον Προμηθέα Δεσμώτη Ελλάδα, ως ανταπόδοση της φωτιάς της Δημοκρατίας που έδωσε στην Ανθρωπότητα. Εσείς πρέπει να σπάσετε τα δικά σας δεσμά(για να σας φορέσουμε τα δικά μας πριν εκπληρώσουμε το ΚΑΘΗΚΟΝ μας στην πατρίδα, την οριστική της απαλλαγή από το μπάσταρδο το γένος σας). Είναι χρυσά αλλά είναι αλυσίδες… Για το τέλος, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ νέμεσης, ζητείται άνθρωπος, ζητείται ΕΛΛΗΝΑΣ και ΗΓΕΤΗΣ, ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ.