I NEED A HERO

I NEED A HERO… το ξέρετε το τραγουδάκι των 80s, ε;

Αφορμή το άρθρο “Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι έναν νέο ήρωα” της Huffington Post.

Ένας Οδυσσέας γρήγορα να μας πάει Ιθάκη! Για Οδυσσέα και Ιθάκη ακούσαμε να μιλάει ο ΓΑΠ στο «διάγγελμα του Καστελόριζου». Μάλλον ο Jeffrey από ήρωες ξέρει μόνο από τις ταινίες. Αυτούς με τα σώβρακα τα παρδαλά και την μπέρτα. Σου λέει κουπί τράβηξε και ο Οδυσσέας και έγιναν τα κατορθώματά του έπος. Και εγώ κάνω καγιάκ και ταξιδεύω πολύ. Τόσο που με «έχουν πάρει στο ψιλό» ακόμα και 10χρονα(πιο έξυπνα είναι αυτά και από 50ηδες). Ποιος ξέρει, μπορεί και εγώ να γίνω ταινία! Η αλήθεια είναι ότι ούτε για άσμα του Καρβέλα δεν κάνεις Γιώργο μου! Ως ήρωας στη μυθολογική παράδοση αλλά και ως σύγχρονο κοινωνικό αρχέτυπο εννοείται κάποιος άνδρας ή γυναίκα (ηρωίδα), που μπορεί να εμφανίζεται παραδοσιακά ως πρωταγωνιστής ενός μύθου, ενός θρύλου ή έπους και που κατέχει ικανότητες μεγαλύτερες από εκείνες που κατέχει ο μέσος άνθρωπος. Αυτές οι ικανότητες τον βοηθούν να εκτελέσει ασυνήθιστες και παράτολμες αγαθοεργές πράξεις (ηρωική πράξη) για τις οποίες γίνεται γνωστός/ή . Αυτές οι δυνάμεις δεν είναι μόνον σωματικές αλλά και διανοητικές ή ψυχικές.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%89%CF%81%CF%89%CE%B1%CF%82   Με βάση τον ορισμό αυτό, ήρωες είμαστε εμείς που ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ να ζούμε στην Ελλάδα ακόμα. Ήρωας είναι πλέον όποιος επιβιώνει, όχι ζει, επιβιώνει. Η λέξη τις τελευταίες δεκαετίες, έχει εκφυλιστεί, όπως και τα περισσότερα πράγματα στην πατρίδα μας. Οι μόνοι μας «ήρωες» ήταν αυτοί στα σήριαλ.  Ο άνθρωπος μεταβάλλεται σε ήρωα όταν εκτελέσει μια ασυνήθιστη και αξιέπαινη πράξη. Παραδοσιακές ηρωικές πράξεις είναι η θηριοκτονία και η διάσωση ανθρώπων από σίγουρο θάνατο, ή η λύτρωση μιας ολόκληρης φυλής από συγκεκριμένους κινδύνους. Συνεπώς υπό κανονικές συνθήκες ο ήρωας εκτελεί αυτό που θεωρείται κοινώς αποδεκτά καλό και ευγενές μέσα στα πλαίσια του πολιτισμού που δρα. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%89%CF%81%CF%89%CE%B1%CF%82 Αυτή είναι η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ έννοια του ήρωα. Δύναμη και «θέλω» και απαιτήσεις έχουμε όλοι. Και απόψεις για το πώς θα αλλάξει η κατάσταση. Κάποιοι άρχισαν κάποιες πολύ αξιέπαινες πράξεις που πλήττουν το καθεστώς ΓΑΠ και τους εργοδότες του(π.χ. Κερατέα, «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» και πολλά άλλα που ακόμα δεν «ενόχλησαν» πολύ, ώστε να τα «ποινικοποιήσει» η κρατική προπαγάνδα). Το παρήγορο είναι ότι κατανοήσαμε ότι λύση στην κρίση δεν θα έρθει από όσους την δημιούργησαν και προκάλεσαν. Πλέον ο Οδυσσέας ΓΑΠ δεν «πουλάει». Οι Έλληνες ξέρουν ότι αυτός και το συνάφι του είναι οι μνηστήρες, η Ελλάδα η Πηνελόπη και εμείς οι πιστοί της βασίλισσας. Περιμένουμε όλοι μαζί υπομονετικά και ανεχόμαστε την αρπαγή και την ληστεία. Αλλά κάποια στιγμή, εκεί που οι μνηστήρες αισθάνονται υπερδύναμοι, ο Οδυσσέας επιστρέφει στην Ιθάκη. Και αρχίζει η μνηστηροφονία και η επανάκτηση του βασιλείου του. Και η ευδαιμονία…